Κυριακή 18 Μαρτίου 2007

22/2/2007

χορεύεις τώρα και γελάς,
σε φάση ρέμπελη
ψυχούλα μου για πού τραβάς
φρέσκια κι ανέμελη...

και ξαφνικά έφυγε

2 σχόλια:

jane jones είπε...

για πόσο ακόμη θα επιμένεις να απαισιοδοξείς; δε σου πάει... και αναρωτιέμαι τι κρύβεται πίσω από το χαμόγελο που μου χαρίζεις απλόχερα κάθε τετάρτη...

όπως και να χει, όσο εσύ απαισιοδοξείς, εγώ θα επιμένω να πιστεύω πως η ελπίδα για μια άλλη ζωή δε χάθηκε ακόμη. όσο εσύ επιμένεις, τόσο θα σε στέλνω νοητά στη γαλλία να με βρεις και να φάμε γλυκά - πολλά γλυκά, τόσο θα σε βλέπω σε σκοτεινές αίθουσες art κινηματογράφων όταν μεταφέρομαι εκεί νοητά, τόσο θα 'σαι στις πρώτες μου σκέψεις τα πρωινά και στις τελευταίες μου το βράδυ.

Dahama είπε...

En ce qui concerne la France et mon sourire,et bien!,le sourire ne peut qu'être là,toujours présent,malgré les "difficultés" éventuelles de la vie quotidienne,c'est une façon de résistance,l'espoir que je garde toujours.
Ne t'en fais pas,bises.